000			02089nam a2200301 c 4500
997	0	0	_e2
001			991061008381508606
003			CED004
005			20241203092729.0
007			ta
008			240711s2024 sp | |||| 000 p spa
015			_aMON24
017			_aM 12913-2024 _bOficina Depósito Legal Madrid
020			_a9788418566424
035			_a(SpMaBN)a7498911
035			_a(OCoLC)1460922325
040			_aSpMaBN _cSpMaBN _erdc _dCED004
080			_a821.134.2-14"19"
100	1		_aMartín Méndez, Alberto _d1963- _eaut _9230784
245	1	3	_aEl arco iris de más de ocho colores _c/ Alberto Martín Méndez
250			_a1ª ed.
260			_aMadrid _b: Rilke _c, 2024
300			_a60 p. _c; 21 cm
520			_aQuizais o lector que comece a ler este libro de poemas polo principio e descubra que no primeiro poema dise que imos falar da morte poida pensar que ese vai ser o tema central do libro. Non é así. En realidade, falar da morte é algo que está completamente involucrado con falar da vida e nas tres secciones do libro, infancia, compañeira e despedida, latexan cantos de amor á vida. A través dun lirismo intenso, en ocasións duro ou visceral, sen letras maiúsculas e con escasos signos de puntuación, os poemas compoñen unha honesta declaración de apego á vida. Completamente asomado ás súas propias experiencias e á súa propia existencia, o autor reflexiona sen andrómenas nestes versos acerca da súa propia condición humana, coas súas felicidades e as súas infelicidades, cos seus sons e os seus silencios, coas súas loitas, pero tamén cos seus abandonos. Estas páxinas penétranse, ou mellor devandito, abalánzanse, sobre os medos que provoca o inevitable paso do tempo, con todas as súas perdas e todos os seus adeuses, sobre a suavidade afectiva e o recoñecemento da convivencia, acrecentado nas dificultades, ou sobre o recordo dunha época inmaculada e virxe, que se describe e tínguese cunha pátina de admiración, orgullo e nostalxia.
655		7	_aPoesías líricas _9152119
852			_aCED004
956			_a2