Roma, 206 a. C. No mercado de escravos, os homes observan con lascivia contida a unha nena espida de doce anos. Un poxa por ela: Fecenio. Foi soldado e é proxeneta. Á escrava chámana Hispala, A Hispana. Algún día, se se gaña a liberdade, quizá sexa ademais Fecenia. E entón quedará dobremente marcada: polo estigma servil de ter dono ata no nome e pola mancha retadora con forma de folla de hiedra que mostra sobre o peito. Ela di que é «unha marca dos deuses», o símbolo do seu destino. Supersticiones de escravos... Ou talvez non?
Vinte anos máis tarde Hispala, a pequena cabrera, que nunca coñeceu a un pai, pois o seu alistouse entre as tropas de Aníbal antes de que nacese, terá un papel principal na traxedia que truncou a vida de sete mil romanas (nobres e plebeias, libertas e escravas). No seo dunha Roma republicana que se afana por expandir a súa influencia, por ampliar os seus horizontes mentres preserva as tradicións, as bacantes escapan ao control. O seu reino non pertence a este mundo. Sumidas en éxtase mistérico, evádense espiritualmente dunha orde establecida por costumes patriarcais.