"Quen sabe, excepto eu, que é Ariadna!" Con esta exclamación Friedrich Nietzsche deu entrada ao "enigma de Ariadna" ao que este libro quere dar resposta, despues de Gilles Deleuze en "O misterio de Ariadna". O enigma constrúese en diversos planos: desde a Ariadna como máscara de Cosima Wagner, ata a que devén un instrumento eficaz para desenvolver o pensamento do filósofo no últimos dez anos da súa vida, centrado no superhome, o eterno retorno e a vontade de poder. Enigma, tambien, porque Nietzsche non a nomea no Zaratustra, cando está a pensar precisamente nela, tal e como aquí arguméntase a partir dos cadernos preparatorios –os chamados "fragmentos póstumos"– e a relación cunha imaxe escultórica de gran potencia, como é a Ariadna dormente dos Museos Vaticanos, copia romana do século II dun orixinal microasiático. Nietzsche puido ver e admirar esta escultura na súa estancia en Roma en maio de 1883, xustamente cando traballaba na segunda parte do Zaratustra: "co brazo apoiado sobre a cabeza", abandonada polo heroe, "achegase a ela, en soños, –o superheroe". O mito clásico da princesa cretense abandonada por Teseo na praia de Naxos aparece traballado nos cadernos preparatorios