Emilio Araúxo ofrece unha impactante achega sobre a desaparición da civilización tradicional galega.
Ao fío dunha traxectoria que inclúe títulos como “Cinsa do vento: Libro da Riberia Sacra”, o poeta depura en “Seica si” as súas raíces literarias e logra darlle estirpe comunal ás voces dunha paisaxe humana no mesmo bordo da súa extinición. Por momentos, incluso semella que os seus versos son o eco de instantes que xa non existen pero que el conserva intactos e vívidos polo efecto extraordinario da poesía. Os recursos cos que o logra resultan tan sinxelos como difíciles de manexar, en especial o humor e a ironía, que recolle directamente das fontes populares para tracexar secuencias de estraña e paradóxica beleza. Nunca como neste libro, emocionante e turbador, Araúxo se expresa con tanta forza, vehiculada a través desa vella omnipresente nos seus poemas, figura vectora da voz continuante de mundo. Esta vella omnipresente é unha amiga do poeta, unha labrega da Terra de Caldelas chamada Isolina Pumar, nacida en 1917. “Ter para poder dar”, subliña Araúxo, “era o seu deus. Que xa é dicir de abondo”.