Quizais o lector que comece a ler este libro de poemas polo principio e descubra que no primeiro poema dise que imos falar da morte poida pensar que ese vai ser o tema central do libro. Non é así. En realidade, falar da morte é algo que está completamente involucrado con falar da vida e nas tres secciones do libro, infancia, compañeira e despedida, latexan cantos de amor á vida. A través dun lirismo intenso, en ocasións duro ou visceral, sen letras maiúsculas e con escasos signos de puntuación, os poemas compoñen unha honesta declaración de apego á vida. Completamente asomado ás súas propias experiencias e á súa propia existencia, o autor reflexiona sen andrómenas nestes versos acerca da súa propia condición humana, coas súas felicidades e as súas infelicidades, cos seus sons e os seus silencios, coas súas loitas, pero tamén cos seus abandonos. Estas páxinas penétranse, ou mellor devandito, abalánzanse, sobre os medos que provoca o inevitable paso do tempo, con todas as súas perdas e todos os seus adeuses, sobre a suavidade afectiva e o recoñecemento da convivencia, acrecentado nas dificultades, ou sobre o recordo dunha época inmaculada e virxe, que se describe e tínguese cunha pátina de admiración, orgullo e nostalxia.