Na Cataluña onde Jordi Pujol gañaba unha tras outra as eleccións e os medios construían a imaxe dun oasis libre de corruptelas, a traxectoria do xornalista e avogado Alfons Quintà (1943-2016)—literariamente reconstruída aquí por Jordi Amat—reflicte unha perversa encrucillada de asedio e poder, diñeiro e tráfico de influencias. Crecido á sombra de Josep Pla e xornalista de gran prestixio durante a Transición, ao longo dos anos, grazas ao seu coñecemento das cloacas do poder político e financeiro, Quintà —artista consumado da chantaxe, o acoso e a manipulación—desenvolveu unha prestixiosa carreira mediática, chea, á vez, de clarescuros inquietantes. Foi o primeiro delegado en Cataluña do diario El País, desde onde destapou o caso Banca Catalá; foi o primeiro director da televisión autonómica catalá (nomeado por canto sabía da trastenda do poder, segundo propia confesión); creou así mesmo O Observador, un medio afín ao goberno converxente, cuxa hexemonía terminou desprezando profundamente; e acabou os seus días, sen apenas ser lido, denunciando os recortes en sanidade e derívaa do Procés. O tráxico colofón a esta traxectoria producíase en decembro de 2016: Alfons Quintà, enfermo, asasinaba dun disparo a súa exparella e a continuación suicidábase.